Work Text:
Halos nawala na siya, nang dumarating sila.
Parang buntong bulong sa hangin ang kahinaan ng kanyang diwa. Hindi din siya kayang pansinin ng ibang mga multo sa Ramshackle. Dahil multuhin ay mga espiritu, dahil mga espiritu ay ang mga pagnanasa at pagbubuyo ng tao, dahil hindi na niya maalala ano ang ninanais niya o bakit kaya tumatagal pa siya diyan. Ano makikilala sa kanya ng ibang multo, kung siya ay walang laman, walang katauhan? Pero iniisip niya (sa mga madalang kataon na kayang niyang umisip, kung kaya mag-isip isang walang katauhan na tao), na huminhintay siya. Baka yan ang katwiran kung bakit kahit gaanong katagal siyang matulog, o gaanong naglalaho sa kanya ang paglipas ng panahon, gumigising pa siya sa loob ng Ramshackle.
Halos nawala na siya nang dumarating sila, itong buhay na tao, isang uri ng residente na hindi nakatira sa Ramshackle ng ilang taon; pero kaya pa siyang sumakit nang nakita niya sila.
Ang kapanglawan nila ay hindi kayang hindi pansinin. Kinakabahan din sila sa kalagayan ng gusali. Baka mabuti lang na ang kulang-kulang siya. Baka matakutin lang sila sa kanyang nababadyang, nagbabalang hugis hanngang sila'y maghimatay o mamatay. Walang awa ang isang tao na gagawa yan sa isang nahahabag na tao parang sila.
Ang kanyang kabahayang mga multo, laging nanalo sa kanya sa may-buhay-an at kasiglahan, ay walang ganyang pangamba. Wala siyang pakialam kung paano tinatakutin ang mga gustong sirain o wakasin ang ari-arian ng Ramshackle, pero itong bagong tao ay hindi ganoong katao. Sumisiklab ang kanilang kilos ng isang hindi-malunas na inis na hindi niya kayang patayin. Hayaan ang multo gawin ang gusto nila para ipagtanggol ang kanilang bahay, pero so itong bagong tao, siya ay. . .
Matalik sa kanyang puso, kahit hindi niya alam paano, dahil sa kawalahan ng kanyang pangkatauhan.
Walang-mahika, dahil kailangan pa nila ng isang silabang pusang halimaw para labanan ang kanilang mga kaaway gamit ng apoy.
Mapanglaw, ang natununan niya, habang minamasdan sila, habang humihintay siya sa kanilang pagbabalik sa pagkatapos ng bawat araw.
May kasama sila, ang kanilang halimaw at kanilang mga kaibigan. Kinakaibigan na din ng mga ibang multo ang kanilang buhay na kasambahay. Pero ang bahay ng Ramshackle ay hindi ang kanilang tahanan bagaman baka asilo niya ito. Binubuhat nila ng napakaraming, napakabigat na libro balik sa Ramshackle na binabasa nila hanggang bukwang-liwayway para mahanap nila ng isang paraan pagbalik sa kanilang mundo.
Gusto niya tulungan pero hindi niya kayang ilipat isang pahina o hindi man lang ayusin ang kanilang buhok habang tumitingin sila na napagod at inaantok sa kanilang mga libro kahit gusto-gustong niya gawain ang mga ito. Gusto niya tumulong. Ito ay makatarungan lamang sa kanila sapagka't. . .
Hindi sila sinasaktan bukod sa kanyang hindi mapigil na kapabayaan, pero nakaaawa at siya sa kanila at. . .dinaramdam lang. Dapat may ibang kaibigan pa sila. Dapat may ibang tao na tumutulong sa kanila kung ayaw tumulong ang Headmage. Isang tao na kayang kausap nang bumalik ang kanilang kaibigan sa mga dormitoryo nila. Isang tao ba kayang hawakan sila na mahigpit, o kahit kayang naroroon sa paligid kasi gumigising sila sa hatinggabi na sumasakit at sumisigaw na tumatakip-labi para hindi lang maka-abala ang tulog ng alaga nila.
Purong tinta at halimaw ang kanilang panaginip.
Alam niya kasi nakita niya ito. Hinda siya isang napakagaling na multo, pero siya ay isang anyo na mas-mahika kaysa mago, mas-kapangyarihan kaysa katao, isang sinaunang pangyayari ng maraming siglo na umiipon ang mahika na umaapaw sa lupa ng paaralan. Sagana ang kanyang mahika para makaantig ng panaginip. Sapat ang ninnanais niya para galawin ng gamit na hindi materyal. Kaya kunikuha niya ang mga bangungot kapagdakang may kayahan, at ang mga nakakasindak na pangitain ng gabi ay hihinila at dinudurog parang nakakalason na uod. Pagkatapos, mahimbing na ang kanilang tulog. Mapaginhawa matingnan ito.
Natutuwa siya ng manood sila hindi alintana sa kaanyuan ng kanilang kamalayan. Marangal at malambing sila pero kaya din sila mapagbiro, lalo na kung ang kausap nila ay kanilang kaibigan at nakangiti siya nang nakatingin sa kanila. Mapagtiyaga sila sa kanilang mga kaibigan at laging gustong tumulong at sobrang kahanga-hanga talaga at hindi niya kayang magwalang-bahala ang kanyang pagkasindak na baka mamatay na ang kanilang ilaw.
Sayang naman na hindi niya kayang sundin sila sa labas ng Ramshackle. Isang marilag na kaluluwa na katulad nila ay dapat inaalagaan ng mas mabuti kahit wala silang mahika, pero sila ay laging pagod, laging malungkot. Mas mabilis pa ang kumukupas ng kanilang pag-asang bumalik sa kanilang mundo kaysa kanilang galos. Naririnig niya ng marami mula kay Grim at ang ma Heartslabyul at mga iba pang sumusunod kung paano sila'y ginugulo ng iba at ng mga aksidente. Tatlong Overblot ay talagang malalang aksidenteng mararanasan. Bibigay niya ang kanyang mahika sa kanila kung kaya lang- patay na siya, hindi naman niya kailangan. Kahit ang kanyang kalakip sa mundo ay mahila halip sa isang nakalimutang pangarap, malugod niyang ibibigay ang lahat na kayang niyang mag-alok sa kanila.
Hindi niya kaya bigay ng kahit ano. Ang kaya lang niya gawain ay pagmasdan ang mga inaakala niyang hinihintay niya, at makisama sila sa Ramshackle kahit hindi niya makapagbibigay ng anumang tunay na kaginhawahan, at magpanggap, kung minsan lang, na kapag ang prefek ng Ramshackle ay nagpaalam ng mga multo ng Ramshackle habang sila ay umalis papuntang paaralan, na siya ay kabilang sa mga nakababatang multo.
Iyan lang ang kaya niyang gawain, bago dumalhin nila ang larawan.
Ayaw niya tumingin sa sarili niyang itsura. Noong nabubuhay pa siya, umiiwas siya sa salamin para maiwasan ang kanyang repleksyon, alam niya na noon-
Kasi upang nakita niya ang kanyang mukha na nananatili sa kuwadro, sa kabataan, naalala niya.
Naalala niya na iginuhit niya ito sa paaralan. Pangit ang simula nito, ngunit siya ay natutunan nang paunti-unti. Ang kakayahan niya sa sining ay naganda sa paglipas ng panahon. Nagpinta niya ang larawan ito kung hindi siya naglalakbay. Pinuno ang canvas ng mga linya ng pinta at mahika at alaala dahil hinimok siya ng pagnanais na iwanan ng ilang bahagi ng kanyang sarili.
Naalala niya ang biglaang inspirasyong na tumama sa kanya noong araw mayroon pamilihan ng libro sa Foothill Town. Akala niya na aalis ito, ngunit hindi ito nangyari, at ito ay naging puwersa para ipalaganap ang Halloween na gumamit ng maligayang paraan para ito ay panatilihin at minamahal ng buong Twisted Wonderland sa kinabukasan.
Naalala niya ang kakaibang kalungkutan na bumabagabag sa kanya simula noong araw na iyon, pakiramdam na parang may nakalimutan siya. Ito ay lumakas at humina sa lumilipas ang mga taon. Bawat bagong bayan ay nagdadala ng isang pag-asa na nag-asam sa kanya ng mga bagong mukha at hindi kailanman mahanap ang mga hinahanap niya.
Si Skully J. Graves ay lumingon kay Yuu at kay Sebek Zigvolt sa tabi nila, at naalala niya isang paikid na burol at mga araw na naliliwanagan ng buwan. Naalala niya ang pagkaharian at pagkaibigan at ang pagpapala ng kanyang idolo-
"Baka matanggapin ko," sumabi ni Sebek habang umatras para makita ng larawan sa ng pader at katabi ng mga lumang kasangkapan sa ilalim ng malamlam na ilaw, "Na itong silid ay hindi kasing-sama ng iba."
"Yan ay kasi naglinis ko ang itong kwarto."
Ang tingin ni Sebek ay walang tiwala. ". . .nalinis na ito?!"
"Sa abot ng kayahan kong linisin."
Buntong-hininga. "Bakit ba pinayagan ka ng Headmage na dalhin ito dito?!"
"Eh, hindi madali humikayat siya, pero mas mabuti na dito ang larawan kaysa itago nanaman diba?"
"Sa palagay ko, perpekto siya dito! Ang Hari ng Halloween sa Ramshackle- dapat parang pampaswerte na nagdadala ng maraming matatamis na pagkain!"
Ngumiti si Yuu. "Parang hindi yan tama, Grim, pero sa palagay ko, babagay siya dito."
"Palibhasa lamang kahawig ng Ramshackle isang haunted house !"
"Hindi naman ganyan itong kwarto. Iwan mo lang sa akin - aalagaan kong mabuti ang silid at ang minamahal nating hari hanggang aalis ako."
"Dapat lang! Sinabi ng Headmage na itong larawan ay isang hindi mapapalitang kayamanan na-!"
"Ituturing ko tulad ng isang kaibigan. Magandang antas ng pangangalaga iyan- maganda ang pakikitungo ko sa iyo, hindi ba?"
Ang bibig ni Sebek ay bumukas. At sumarado. Umutual-utal ang lalaki habang tumawa si Yuu at nang uminat niya ang kanyang kamay, dumaan ito sa kanilang katawan.
"Naniniwala akong maari magkaibigan tayo." Napatingin si Yuu sa litrato.
Ang pagiging multo ay talagang napakasamang pagmumuhay.
"Sigurado yan," reklamo ni Sebek. "Ikaw ay isang tao na walang hiya! Kung kaya mong kaibiganin ang aking Panginoon, walang sala na kaya mong kaibiganin ang Hari ng Halloween dahil sa iyong nangyayamot at paggigiit-"
"Baka matuwa din siya sa iyo."
Mukhang naguguluhan si Sebek. "Bakit?"
"Damdamin lang," ngumiti si Yuu.
"Maari magaling kampon din siya," tumango si Grim.
"Hayop kang walang galang-!"
"Tara na," masayang sabi ni Yuu. "I-treat kita ng miryenda sa Mostro! Salamat ah, sa pagtulong ng pagsasabit ng-"
"Hindi ako humihingi ng kabayaran para sa tarabho na kaganitong madali! Tanging isang mahinang tao tulad ka ang mahihirapan sa ganoong simpleng gawain!"
"Ayos lang yan, pero gusto ko pa i-treat kita- at ikaw din, Grim, siyempre sasama ka din. Dapat maganda ang pakikitungo ko sa aking mga kaibigan, diba?"
Ginagawa nila iyan, laging ginagawa iyan at walang alinlangang na ganito ang ugali at kilos nila sa lahat na sinumang darating na kaibigan.
Sayang hindi niya kayang gayahin sila.