Chapter Text
- Кантракт з генералам? - са здзіўленнем у голасе, перапытаў украінец.
Ад яго здзіўленага і такога сапраўды наіўнага асобы. У Расіі сталі падкошвацца каленкі. Але яна трымалася! Таму што тэма была не вельмі вясёлай.
- Так. - яна нахмурылася, гледзячы на двух братоў. - Аказваецца Мікалай таксама заключыў з ім кантракт.
- Тады, чаму такія прыступы сталі адбывацца менавіта пасля аварыі на ЧАЭС? Заключыў Я кантракт у дзяцінстве, яшчэ з часоў ВКЛ. - адхілена спытаў беларус, абапіраючыся на крэсла.
- Можа быць... Можа таму што менавіта тады, з-за дзеянні радыяцыі, ты стаў больш схільны смерці?
- М... - у сумным тоне адказаў малодшы брат.
Украіна ж усё яшчэ глядзеў на брата і сястру са здзіўленнем. Ён нервова падрыгваў свой шалік, спрабуючы працягнуць разважанні сястры. Сувязь зімовага духу і ЧАЭС... Гэта нават неяк смешна.
А можа і не? Як ён памятае... З-за кантракту з генералам часам і едзе дах. Такія ўмовы. Але калі глядзець на ўладальнікаў гэтых кантрактаў.
Расія здолела дамовіцца з генералам Марозам на выкарыстанне большай часткі яе сілы. Ды і яна не была вар'яцкай настолькі, каб... Кагосьці забіць.
Мікалай жа быў... Халодны? Прыступы вар'яцтва на яго накатвалі рэдка. Часта ён быў проста бурклівым, маленькім хлопчыкам! А часцей проста халоднай глыбай.
Але Алег ніколі ў жыцці б не падумаў, што ў яго кантракт з зімовым духам! Прынамсі... Такое рэзкае змяненне характару беларуса пасля смерці Кіеўскай Русі і калі яны сустрэліся ўжо пасля ўваходжання ўкраінскіх зямель у склад ВКЛ, было звязана з болем, стрэсам і адчаем што ён адчуваў.
Але аказваецца... З радаснага, наіўнага і мілага дзіцяці, ён ператварыўся ў халоднага мужчыну, з звычкамі маленькага капрызнага дзіцяці з уменнем прыстрэліць цябе ці зарэзаць. Настолькі хутка, што вораг нават не зможа зарыентавацца!
- А ты што скажаш?!! - абурана ўсклікнула руская, называючы імя брата.
Той здзіўлена паглядзеў на яе. Разумеючы, што цалкам прафукаў размову.
- Пра што ты?
Аня ў шоку ўскінула бровы, але затым злосна прыжмурылася. - Ты мяне не слухаў?
- Трохі... - вінавата ўсміхаючыся, адказаў украінец.
Дзяўчына раздражнёна прастагнала. - ААААААГГРРР! ЧАМУ МЯНЕ НІХТО НЕ СЛУХАЕ?!?!
Украіна толькі слаба ўсміхнуўся. І ўстаўшы з крэсла, падышоў да малодшай сястры. Ён акуратна ўзяў яе за руку, дакладней схапіў тую, што хацела яго ударыць, і прыклаў да вуснаў.
- Можаш паўтарыць, мілая? - прабуркаваў украінец.
Твар ані Брагінскі тут жа стаў чырвоным, што відавочна толькі мацней падштурхоўвала Украіну прытуліцца да яе вуснаў. Але такі цудоўны момант, сапсаваў беларус. Ён зрабіў выгляд, што яго блюет ад такой салодкай парачкі. І зрабіўшы максімальна незадаволены твар, прагаварыў.
- Пачнеце цалавацца, на вас абодвух блевану.
Аня адразу ж адрэагаваў і ўжо збіралася пачаць пиздить малодшага брата. Але лагодны старэйшы брат Украіна, толькі сваім смехам усё ратаваў.
- Даааа, Мiколка, - усміхнуўся ўкраінец. - А калі ты з Літвой цалуешся. Таксама ванітаваць цягне?
- Не. - злосна адказаў Беларус. - Мне брыдка, што вы абодва брат і сястра! З Торысам мы хоць-бы не браты!
- Але ён жа хлопец! - найграна абурыўся Старэйшы мужчына. - А такія сувязі лічацца забароненымі ў нашых краінах!
- ДЫК СТОП! МЫ ПАЧАЛІ КАЗАЦЬ ПРА ГЕНЕРАЛА МАРОЗА! - завапіла Аня, адчуўшы, што запахла смажаным.
***
- Значыцца... Вось чаму ён напісаў, што было троя. - стамілася сказала руская.
Яны зноў сядзелі за круглым сталом, папіваючы гарбату. У нейкі момант размовы, Украіна згадаў, што таксама аднойчы бачыў генерала Мароза. Як раз у момант смерці Кіеўскай Русі, ад яго рук.
І Ані адразу ж успомніліся напісаныя словы на снезе.
"Кантракт быў заключаны з трыма дзецьмі."
"Абарона сям'і."
Тры дзіцяці... Першым быў Украіна. Магчыма, таму што іх агульная маці ведала пра існаванне духаў і тагасветнага вымярэння гэта і перадалося ўкраінцу.
А калі Кіеўская Русь звар'яцела...
А можа... Можа генерал Мароз як раз і быў звязаны з іх маці? Як дух, што абараняе яе зямлі і дзяцей!
І калі гэта так, то... Гэта шмат што тлумачыла.
Генерал Мароз адразу ж дапамог Алегу Чарненка абараніць Аню і Мiкола ад вар'яцтва маці. Пасля, была і сама Расія. Яна слаба памятала той дзень. Але яна памятала, што ў той дзень на іх напалі. І падобна, самая моцная сувязь з зімовым духам была менавіта ў Ані.
І апошнім быў Мікалай Арлоўскі. Магчыма, пасля ўваходжання яго зямель у склад ВКЛ яны заключылі кантракт з генералам на вяртанне зямель Беларускі ў агульную сям'ю.
Іх сям'ю.
І атрымліваецца, што генерал мароз быў падзелены паміж імі трыма. Паміж двума братамі і сястрой. І заўсёды абараняў іх...
- Можа таму мама і звар'яцела? - выказаў здагадку украінец.
Расія з неразуменне і трывогай глядзела на побач сядзіць брата. А вось Беларусь быў як заўсёды адхілены і глядзеў у акно.
- Ці часта мама хацела нас забіць? - спытаў Мікалай. - Я ніколі яе не ведаў асабіста... Якая яна была?
- Добры. - тут жа адказала Расiя.
- Але яна не хацела спадчыннікаў, бо здагадвалася, што гэта прывядзе да смерці яе як увасаблення. - адказаў украінец, спакойным і роўным голасам.
- Яна ж любіла нас? - перапытаў малодшы, павярнуўшыся да брата і сястры.
Тыя трымаліся за рукі і чамусьці ў гэты момант яму захацелася пакласці на іх руку свае. Мякка пагладжваючы.
- Калі мы былі звязаныя з кантрактам генерала, то чаму менавіта цяпер вар'яцтва абвастраецца? Нашмат мацней. - разважаў беларус.
- Радыяцыя... - адказала Аня. - Думаю праз радыяцыю, што раз'ядае вашы целы знутры. Кантракт з генералам работ менавіта так.
Беларус цокнуў. - Ну добра. Думаю, пакуль, мы можам адпачыць.
- Адпачыць? - спытала Аня.
- Ага. Не кожны ж дзень нам з вамі сядзець дома.
- Коля мае рацыю, Давайце прагуляўся. - прапанаваў украінец, гледзячы ў акно. - Надвор'е сёння цудоўнае.
І ўсе хутка сталі апранацца на вуліцу. Хлопчыкі, як заўсёды цяплей, а Аня... Як заўсёды, па-моднаму. Вось ужо ёй падабалася выходзіць у свет прыгажуняй!
Зусім не думае пра здароўе!
- Ань. - прарычаў беларус, гледзячы на сястру. - Апраніся цяплей.
Расія чмыхнула. - Я ўжо казала, мне не холадна, Мiколка!
Украіна, што уде паспеў сабрацца. Падышоў, як раз своечасова, прамы перад спрэчкай беларусам і рускай.
Алег усміхнуўся і ўзяўшы з вешалкі шапку вушанку сястры і шалік. Хутка начапіў іх на сястру, нават не слухаючы яе абурэння. І нечакана для самой рускай чмокнул яе ў вусны.
- Пайшлі малыя, - прабуркаваў украінец.
Ён з такой любоўю, глядзеў у фіялетавыя вочы Анечкі. А тая імгненна расчырванелася, ад раптоўнага пацалунку.
- А я? - адгукнуўся беларус.
Украіна ў здзіўленні паглядзеў на беларуса. - А ты што?
- А мяне цалаваць? - найграна прабурчаў беларус. - Чаму толькі сястру можна! Я таксама хачу пацалунку ад старэйшага браціка.
- Ой, фу, нэ! - крахцеў украінец, робячы твар агіды. - Хай цябе цалуе Торыс!
І пасля дадзеных слоў, Украіна хутка выйшаў на вуліцу. Аня ўсё яшчэ не адышла ад пацалунку з жахам глядзеў на беларуса. Чыё твар ззяла нахабнай усмешкай.
Заўважыўшы на сабе напалоханы погляд сястры, ён збянтэжана спытаў. - Што такое, Ань?
- Ох... Ён мяне пацалаваў у вусны? - спытала руская няверы таму, што адбылося.
Беларусь хіхікнуў і кіўнуў. - Так, сястра.
***
Тры славянскія краіны шпацыруючы па-зімоваму мястэчку. Калі ім насустрач ішлі тры такія ж краіны. Расія хутчэй за ўсіх з арыентаваўся і пазнала іх. Гэта ж былі Латвія, Літва і Эстонія! Тры сястры і адзін брат! А апошняга Мікалай будзе прамы рады бачыць!
- Там Торыс ідзе з сёстрамі. - запінаючыся, сказала руская.
Украіна і Беларусь тут жа паглядзелі ў паказаны бок. І сапраўды. На мосце ішлі тры маленькія фігуры і адна з іх была занадта знаёмая.
- Аб, Торы~ - усміхаючыся, прамурлыкаў украінец. – Мiкола гля-
Ён і Аня з шокам паглядзелі на месца, дзе раней стаяў беларус. А цяпер там толькі пыл і засталася.
Сам жа Беларусь сарваўся з месца ў кірунку да трох балтыйскіх рэспублік.
- Торыс, Глядзі! - усклікнула Латвія, паказваю на мужчыну, ён хутка да іх набліжаўся.
Літва тут жа асалапеў, даведаўшыся ў гэтым мужчыне Мікалай Арлоўскага. ТАК ЁН ЯШЧЭ ІМЧАЎСЯ ДА ІХ ЯК КУЛЯ!
- Мiк-
Не паспеў Літва вымавіць і словы, як ужо быў збіты з месца беларускай куляй. Латвія і Эстонія тут жа адскочылі ад двух мужчын.
- Sveiki, mylimas idiotas! [1] - прашаптаў беларусу, трось носам аб нос Торыса.
Той моцна размаляваўся. Мікалай збіў яго з ног проста ў гурбу, добра, што не на асфальт. І навісаючы над бедным літоўцам церся сваім носам. Так і яшчэ на Літву глядзелі зрушаныя сёстры.
- Ir labas tau, mano meile...[2] - прашаптаў Літва, і не здолеўшы ўтрымацца ад прамяністай усмешкі малодшага беларуса, ён пацалаваў яго ў вусны.
А Мікалай і не мог не адказаць.
- А емае, Мiкола. - усміхнуўся ўкраінец падбягаючы да чатырох краін. - Сказала б, што засумаваў па хлопцу, мы б адпусцілі цябе!
- Алег Чарненка! - усклікнула Эстонія. - Можаце калі ласка трымаць свайго брата ў цуглях! Ён зараз ледзь Торыса ня прыбіў!
- Так, добра. - адказаў украінец, абы ад яго адсталі.
А сам ззяў ад шчасця ад закаханай парачкі, валяецца на снезе. Можа яму і Анечку пацалаваць так?
***
- Трэба ж! - усклікнуў літовец. - Я нават не думаў, што ўсё праз генерала Мароза.
- Я думаю, тут няма яго віны. Ён стараецца нас абараняць. І робіць гэта, як умее праўда. - на выдыху адказала Аня.
Цяпер яны з Торысам сядзелі сам-насам у каву, пакуль хлопчыкі вырашылі збегаць за шаурма. Аня была здзіўленая! Яна ніколі яшчэ не бачыла Мiколу такім, жывым... Ён быццам пераставаў быць халодным, як лёд. І расквітаў... Быццам вясновыя кветкі, што прачыналіся ад спячкі. І ўсё гэта праз Літву.
- Ты мяне дзівіш, Торыс. - усміхнуўшыся сказала Аня.
Мужчына тут жа ўскінуў брыво. - У плане?
Расея не магла не ўсміхнуцца. - Ты змог вярнуць нашага каленку. У дзяцінстве ён быў вясёлым, а цяпер...
- Безумоўна. Ён жа пасталеў. - паправіў літовец.
- Няма... Справа не ў гэтым. Ён стаў адхіленым і быццам нежывым. Безжыццёвая лялька, што не мае нічога агульнага з нашым Мікалаем. - ён сумна выдыхнула. - Але мы любім яго такім, які ён ёсць. А ты... Ты Торы, здолеў яго растаць. Я не ведаю, як гэта ў цябе атрымалася. Але я ўпершыню бачу ў некалі халодных вачах брата, каханне.
Торыс трохі пачырванеў ад такіх... Слова. Яму і праўда было прыемна чуць, як яго хваляць. І тое, што гэта была Аня Брагінская, надавала яшчэ больш гонару.
- Дзякуй, Аня. - ён нервова пацёр свае валасы. - Ты ж ведаеш... Я з дзяцінства люблю яго. І я наогул не спадзяваўся на ўзаемнасць. Але цяпер...
Ён прамяніста ўсміхнуўся, што прымусіла і саму Аню ўсміхнуцца.
- Я шчаслівы, што Мiкола шчаслівы. І нашы пачуцці ўзаемны.
- А цяпер мы ўсе будзем шчаслівыя ~
Нараспеў сказаў украінец. Ззаду яго ішоў, такі ж шчаслівы беларус. Абодва мужчыны селі на свае месцы, раздаючы шаурму. Ані дасталася шаурма з густам курыцы, як яна і любіла. А Літве з густам рыбы.
- Як ты і любіш. - сказаў беларус і хутка чмокнуў хлопца ў вусны.
Літва замёр, гледзячы то на шаўрму, то на беларуса. А шчокі тут жа загарэліся чырвоным. Расія і Украіна захіхікалі, а Беларусь з любоўю глядзеў на хлопца, ядучы сваю шаурму з бульбай і курыцай.
Так яны і працягнулі сядзець у выдатнай, хатняй атмасферы вячэрняга кавы. Людзі ўсе прыходзілі і сыходзілі з кавы, а нашы пары працягвалі сядзець, размаўляючы пра ўсё.
Неяк пасярэдзіне размовы, Алег Чарненка акуратна паклаў на сцягно сястры сваю руку, з-за чаго яна пачырванела. Але гэта не бянтэжыла ўкраінца, а толькі толькі мацней распыляла яго смагу тужэй расцалаваць сястру.
Але ён разумеў, што цяпер не час. Пакуль іх адносіны з Аняй на пачатковым этапе фарміравання. І трэба рабіць усё акуратна з яе згоды.
Таму што ён упершыню мог не толькі проста глядзець на Аню, але і датыкаецца да яе. Што толькі цешыла яго зраненую душу.
Ад Літвы вядома ж не схаваліся тыя бегаюць погляды Расіі і Украіны. Таму ён наўпрост у іх спытаў, што ж адбываецца?
- Мы цяпер пара. - весела адказаў украінец, а Аня схавала твар у руках.
У Торыса ж сківіцу зараз валялася дзесьці на падлозе! Каб Украіна і Расiя сустракаліся?!? Брат і сястра!
- Цяпер муха заляціць. - прашаптаў на вуха літоўца, беларус і акуратна закрыў рот свайго хлопца.
Украіна і Беларусь зарагаталі ад недарэчнасць сітуацыі. Мікалай нават занадта, украінец хоць стрымліваўся, а вось ён толькі мацней смяяўся.
- Р-Рады за вас. - прахрыпеў літовец, адкашліваючыся.
- Д-Дзякуй... - адказала руская, яшчэ мацней чырвоная.
Калі ж надышла поўнач, нашы камфортныя парачкі вырашылі разысціся па дамах. Прычым, Беларусь вырашыў пераначаваць у Літвы. Таксама яшчэ папярэдзіў Алега, што калі ён надумае напасці на Аню. Ён сам яго выебет да інфаркту, нассыт і пакладзе ў труну, а сам труну скіне ў вулкан!
Украіна кіўнуў, выдатная ведаючы, што той не жартуе ня кропелькі.
А Літва і Расiя міла абмяняліся абдымкамі. Торыс зноў павіншаваў Украіну, жадаючы развіцця адносін м Украінай. А тая пажадала Літве выжыць гэтую ноч з Беларусю.
Ад такога пажаданні ў Ториса прям ногі пачалі трэсціся. Бо ён выдатна ведаў, які беларус у ложку. Кхм...
Так яны разышліся.
***
- Усё яшчэ нязвыкла? - з усмешкай спытаў украінец.
Пасля таго як Торыс і Коля сышлі, а яны абодва накіраваліся ў бок дома. Украіна акуратна трымаў Анечку за руку, пакуль тая чырванела ад збянтэжанасці.
- Трохі... Я думала, што мы будзем так гуляць з Кітаем, а не з табой. - яна збянтэжана адвяла погляд. - Я не ведаю, як на гэта рэагаваць.
- Проста не спяшаецца. - з упэўненасцю сказаў украінец. - Мне таксама нязвыкла. Я прывык проста глядзець на цябе і марыць пра большае. А цяпер...
- А ты... Рады? - раптам спытала дзяўчына. - Рады, што цяпер можаш трымаць за руку?
- Безумоўна. - усміхнуўся ўкраінец. - Я шчаслівы. І вельмі спадзяюся, што нашы прэзідэнты не буду ліслівасць да нас у адносіны.
- Мы не залежым ад палітыкі нашых краін. - з усмешкай адказала Аня.
Украіна паматаў галавой. І акуратна ўзяўшы другую яе руку, павярнуў да сябе.
- Справа не ў палітыцы, Ань. - ён з насцярожанасцю глядзеў у вочы, насупраць.
- Ты праўда мяне не баішся пасля таго, што здарылася?
Расія ўпэўнена кіўнула. І вызваліўшы адну са сваіх рук, прыклала яе да твару ўкраінца.
- Не баюся. - упэўнена сказала яна. - Я ўпэўнена, што ў нас з табой усё атрымаецца.
Украіна шырока ўсміхнулася. - Дзякуй, Анечка.
Аня кіўнула, з цікавасцю гледзячы на старэйшага брата. І на яго вусны...
Раней яна ўяўляла, што першы яе Пацалунак за столькія стагоддзя будзе менавіта з Кітаем. Але як жа ўсё змянілася...
Ёй раней падабаўся Кітай, а цяпер... Яна літаральна зацікавілася сваім старэйшаму братам. Хоць ведала пра яго пачуццях да сябе досыць даўно.
І чамусьці яе не бянтэжыла тое, што яны былі роднымі братам і сястрой. Усё гэта брыдка, перад усведамленнем таго, што чалавек, які любіў яе ўсім сэрцам заўсёды быў побач.
І цяпер ... Цяпер і яна будзе побач.
Яна хутка агледзела мясцовасць агледзела мясцовасць. Яны стаялі на тым жа пустым месцы, як тады. Калі яна ўбачыла надпісы генерала Мароза.
Цяпер яны былі адны, таму ніхто не ўбачыць іх. Яна ўпэўнена паглядзела ў блакітныя вочы брата і рыўком прыцягнула яго да сваіх вуснаў. А ён то быў і не супраць.
Вось і адбыўся іх першы пацалунак. Пра які з самага пачатку марыў Украіна, а цяпер марыла і сама Расiя.
***
- Ты так спакойна рэагуеш на адносіны брата і сястры! - з усмешкай сказаў літовец, трымаючыся за руку беларуса.
Мікалай усміхнуўся. - Цяпер хоць-бы Алег перастане мне скардзіцца пра непадзеленае каханне. - затым ён паглядзеў на зорнае неба. - Я рады за іх. Мы ўсе заслужылі спакою і любові, перажыўшы столькі жаху.
Літва кіўнуў, ложа сваю руку на шчаку іншага мужчыны.
- Не думай пра дрэннае, Мiкола.
- Я і не думаю. - усміхнуўся беларус. - Я шчаслівы за іх і за нас.
Мікалай Арлоўскі хутка чмокнуў літоўца ў нос і пацягнуў у бок кватэры.
- І я ўжо зачакаўся ~
Ад такога салодкага голасу беларуса, Літва не мог не раскраснеться. Нарэшце-то! Нарэшце ён быў патрэбны Беларусі!
І нарэшце... Яго пачуцці апынуліся ўзаемныя. І вось за столькі гадоў, нарэшце-то тры ўсходнеславянскія краіны. Атрымалі тое, што патрабавалі і малілі іх душы.
Каханне.
І нішто цяпер не здольна іх разлучыць.